Bukit Lawang

Woensdag 8-6-2016

Ik word vandaag al om 4 uur wakker en dat terwijl ik gisteren toch echt te laat was gaan slapen. Omdat ik over niet al te lange tijd opmoet, blijf ik maar wakker en app nog wat met Marc. Om 6 uur staat de chauffeur beneden voor het hotel om naar het vliegveld te gaan. Alles gaat zeer voorspoedig en met het uur tijdverschil ben ik om 12:30 in Medan. Ik weet ondertussen niet meer hoe ik moet zitten, ik krijg door het vliegen steeds meer last van mijn bilblessure. Als ik daarna ook nog meer dan 4 uur in een busje moet zitten naar Bukit Lawang, ben ik helemaal blij als ik er ben. Goed dat ik morgen ga lopen, hopelijk geeft dat rust.

In Medan ben ik opgehaald door mijn nieuwe chauffeur, Ambri. Een klein indonesisch mannetje, die gelukkig aardig engels spreekt. Op het vliegveld had hij nog een collega bij zich... die was even een stukje meegereden. Die krijgt morgen een Sawadee groep die hij gaat begeleiden op Sumatra, Java en Bali. Hij spreekt zowaar nederlands. Wel met een indonesisch accent, maar heel goed. Hij vertelde dat hij zich dat zelf heeft aangeleerd... hij had wel eerst een major duits gedaan, maar complimenten! Ik merk dat wel meer mensen hier woorden nederlands spreken, wel grappig!
Ook lijkt het erop dat ze hier meer gewend zijn aan westerse toeristen. Ik word niet meer zo aangestaard of ik van een andere planeet kom. Mensen spreken me zo nu en dan nog wel aan, maar op een leuke manier.
Je ziet ook wel verschillen in het landschap/omgeving. Hier is het veel gezelliger. De mensen hebben bijvoorbeeld tuintjes bij hun huis gemaakt, dat zag je op Borneo helemaal niet. Daar waren het ook wat armoedigere huisjes. Ook zie ik in een dorpje zelfgemaakte verkeersremmende maatregelen. Wat ik op de verkeersakedemie in Tilburg vroeger nog heb moeten leren, brengen ze hier gewoon in de praktijk, zonder zich druk te maken over welke maatregel je in welke situatie moet toepassen om welk effect te bereiken. Gewoon een paar stenen en autobanden op de weg en slalommen maar. En het werkt.

Net na zessen komen we bij het hotel aan. Het is een eco-lodge en je moet over een hangbrug naar de lodge toe. Nu ben ik toch wel superblij dat ze mijn bagage dragen. Het ziet er leuk uit. Allemaal huisjes, een mooie tuin en een apart gebouw voor receptie / restaurant. Terwijl we naar de receptie lopen komen we de eerst langstaart makaken al weer tegen. Ook zien we een giftig groen slangetje op een van de bladeren van een plant liggen. Toch maar goed blijven uitkijken waar je loopt.

Ik heb huisje 76 gekregen. Het ziet er wel goed uit. Ook weer simpel. Voor koeling hangt er een ventilator, ik geloof dat ik dat vannacht wel fijn ga vinden, want het is erg benauwd. Terwijl ik het huisje aan het bekijken ben hoor ik opeens een gigantische knal. Wat is dat nu weer... ah.. een aap die keihard op het dak van het huisje terechtkomt... terwijl hij op een elektriciteitsdraad gaat zitten, kijkt ie me door het raam aan.

Morgen ga ik een trekking van een dag maken, daarvoor ontmoet ik mijn gids bij het restaurant. Het eerste wat ie vraagt is of ik wel de hele dag wil lopen, ik kan ook een halve dag lopen en dan 's middags gaan varen op de rivier... ok, fijn, maar ik wil lopen... daarom heb ik geboekt...  Verder is ie wel heel relaxed. Hij is erg van je doet het voor je plezier, dus we gaan doen wat jij wilt! Mooi! Morgen om 8 uur vertrekken we.

Ik ben ondertussen snotverkouden geworden van alle airco steeds, heb keelpijn, hoofdpijn en voel me niet lekker. Ik hoop dat dat snel beter wordt, want ik heb hier eigenlijk wel erg naar uitgekeken. Ik heb geen trek in iets van nasi ofzo en de vis is uitverkocht, dus ik eet een keer spaghetti. Vaak is die eigenlijk niet te eten in niet europese bestemmingen, maar tegen beter weten in, probeer ik het toch... en zowaar hij is lekker!

Donderdag 9-6-2016
Ik wordt weer om 5 uur wakker. De moskee hoor je in de verte. Het is nog niet licht. Je hoort het water van de rivier en de verschillende geluiden van insekten. Pas tegen 6 uur wordt het licht. Er heeft een hond naast mijn huisje geslapen. Hij begint te blaffen als reactie op enkele apen en andere geluiden. Erg fijn wakker worden.
Mijn verkoudheid is er niet minder op geworden, vervelender vind ik de hoofdpijn, doordat je hoofd vol zit. Zo maar proberen of ik het kan negeren.

Gelukkig doet ibuprofen wonderen. De gids staat al bij het restaurant te wachten. Het is een rustige, aardige, behulpzame en kundige man. Vanuit de lodge kunnen we zo de berg oplopen richting het national park. Het is relax lopen hier. Er is voor de oerang oetangs hier geen voederplaats zoals op Kalimantan. In principe is er genoeg voedsel en waar nodig worden ze bijgevoerd. Ik merk al snel dat vooral de gidsen dat doen. En ze voeren niet alleen de oerang oetangs bij... geen wonder dat de beesten hier niet echt bang van mensen zijn. Het heeft alleen iets minder met wilde dieren te maken, maar het maakt het er niet minder leuk door. Naast de oerang oetang zie ik nog de Thomas's langur, de southern pig-tailed macaque, een pauw en de white-handed gibbon. Daarnaast nog andere dingen gezien waaronder paddestoelen, een grote miljoenpoot (of hoe die ook heet), het insekt dat zo'n mega kabaal maakt (hij had 't over een chikaka o.i.d.), super mieren.
De gids heeft zelfs voor de lunch gezorgd, nasi goreng, compleet met eitje, komkommer, tomaat en kroepoek. Dat smaakte bijzonder goed, vele male beter dan die nasi met knakworstjes van eerder deze week. Daarbij nog een fruit shot van banaan, ananas en passievruchten na. Die vitamientjes kan ik volgens mij goed gebruiken.

Na de gibbon zie ik het niet meer zo zitten, mijn algehele lamlendigheid begint me parten te spelen, dus tijd om terug te gaan. Tegen half 3 zijn we weer bij de lodge. Al met al, een zeer geslaagde wandeling!

Weer terug in het huisje, krijg ik gezelschap van de langstaart makaken die vrolijk aan het spelen zijn, van dak van het huisje naar de boom en weer terug. Ik kan ze door het raam goed zien. Totdat het begint te omweren, grootste tijd voor ze om het voor gezien te houden!