Bukittinggi dag 2

Vrijdagavond 17-6-2016

Het moest er een keer van komen. Als veilige opbergplek in mijn hotelkamer, gebruik ik mijn tas... ik heb een slotje waarmee ik de tas goed kan afsluiten en als ik dan geen zin heb om al mijn waardevolle spullen mee te nemen (bv als ik ga ontbijten), sluit ik het op in mijn tas. Het is geen kluis, maar beter dan open en bloot in je kamer laten slingeren (al is het maar voor het gevoel). Terwijl ik even de stad in ga, op zoek naar een supermarktje, wil ik niet mijn camera meenemen... dus ik doe hem in mijn tas.... Ik denk er verder niet meer aan en veel later, als ik al lang en breed terug ben en wil gaan slapen... wil ik wat uit mijn tas hebben.... oh, jé... hetgeen waar ik de hele vakantie zo bang voor was, is nu gebeurd... het sleuteltje van het slotje zit in de tas.... ik bedenk me wat er zoal in de tas zit...mmm... zonder kom ik niet ver.... Ok, aan de slag dan maar... het is natuurlijk een slotje van niets, dus die moet ik zo open krijgen.... als een volleerd inbreker ga ik aan de slag... echt veel gereedschappen heb ik niet tot mijn beschikking, maar een schaar en een zakmes heb ik wel. Ik probeer het via het sleutelgat... dat zie je ook altijd op televisie, even flats flats en het slot is open... nou, bij mij niet... slotje op een andere manier forceren... mmm... dat ding is sterker dan ik dacht... het is geen optie om hem niet open te krijgen... hoelang zal het gaan duren, zal ik hier morgenochtend nog zitten pielen, zal ik hulp vragen... wordt het niet een keer tijd om in paniek te raken? Ik zit nog eens naar die tas te kijken en zie aan de bovenkant nog een rits, dit is een apart vakje, met een dunne scheidingswand... uiteindelijk knip ik hier maar een gat in, zo groot dat net mijn hand erdoor kan... met mijn hand ga ik op zoek naar het sleuteltje, waarvan ik natuurlijk precies weet waar die zit (in mijn cameratas), haal hem eruit en maak het slotje open... pfffff... missie geslaagd!

Zaterdag 18-6-2016
Ik word wakker van de wekker. Ik heb gisteravond nog lang liggen lezen, maar had mijn boek net niet uit... nu dan nog even... hoeveel tijd heb ik nog... nu ja, moet kunnen... Ik heb met de chaffeur afgesproken vroeg weg te gaan, we gaan naar de Harau vallei en dat is best nog een eindje rijden.... een kwartier voor tijd ben ik beneden voor het ontbijt, wat ze dan nog helemaal moeten gaan maken... na het ontbijt ga ik nog even spullen halen en tanden poetsen... ik ben moe... op zich niet gek als ik bedenk hoe weinig ik geslapen heb, maar ik bedenk me ook... ik heb vakantie en ja, ik heb met de chauffeur afgesproken, en ja, dan moet ik me aan de tijd houden... maar aan de andere kant, hij is er ook voor mij en voor niemand anders! Ik bedenk me of ik wel echt zin heb om te gaan... en dat heb ik... en uiteindelijk gaan we bijna een uur te laat weg en ik voel me niet schuldig... ik begin het te leren!

Onderweg stoppen we nog bij een banden kraampje/winkeltje. Gisteren was één van de banden zachter en kennelijk heeft Amri de band verwisseld en moet nu de band geplakt worden. Leuk om te zien. Het is net een fietsband plakken, alleen voor een autoband moet je wel wat meer in huis hebben dan een blikje bandenlichters.... daar hebben ze best handige apparatuur voor... eerst laat ie de band een stuk leeglopen, daarna heeft ie een apparaat waarmee ie de band van de velg loswipt en dan met een ander apparaat maakt ie hem rondom los, zodat de band helemaal van de velg is. Er zit een spijkertje in, die haalt ie eruit en dan plakt ie hem op dezelfde manier als je fietsband, maar dan van de binnenkant. Geinig!

Onderweg zien we nog rode kroepoek te drogen liggen. Daar is deze streek beroemd om. Het rode komt van een kleurstof. De kroepoek wordt gemaakt van meel dat komt van de wortel van tapioca. Door dit meel met water en kleurstof te mengen, kan een bol gemaakt worden, die wordt gekookt. Deze wordt dan vervolgens in plakken geschaaft en deze plakken worden te drogen gelegd.

Na anderhalf uur zijn we in de Harau vallei aangekomen. Dit is een groot vlak stuk land dat is omgeven door hoge rotswanden. In de vallei zijn voornamelijk rijstvelden, maar er worden ook anderen producten verbouwd.
Ik ga samen met een gids zo'n 2,5 uur wandelen door de vallei. Door de rijstvelden en langs de rotswanden waar verschillende watervalletjes zijn. Het is heerlijk lopen. Ondertussen vertelt de gids verschillende dingen, waaronder het verhaal van de wilde ananas... deze is rood en is minder zoet dan degene die wij als fruit opeten. Deze wilde ananas wordt meer bij het koken gebruikt.
Onderweg zien we ook nog een waterslang (een echte :-) )... en er zit daar ook een hagedis/salamander, waar de slang vast op zit te azen, maar nu wij langskomen, schiet ie er vandoor.
De wandeling is leuk en de gesprekken met de gids ook. Zoals zijn ontmoeting met een sun bear toen hij met vrienden één van de vulkanen beklom en ook 's nachts een stuk liep. Tijdens onze wandeling zijn we geen beren tegen gekomen, maar wel de monitoring lizzard... yes!.... zwemmend in één van de kleine meertjes onder de rotsen.

De wandeling is georganiseerd door iemand die ook huisjes verhuurd. De gids is zijn broer. Daarnaast organiseert hij ook kookworkshops... of beter gezegd, je mag meehelpen koken en krijgt uitleg over alles. Deze streek van Sumatra is bekend vanwege de rendang. Normaal maak je rendang met rundvlees, maar omdat dat erg lang duurt, is voor vandaag gekozen voor kip. Basis is kokosmelk, daarin komen allerlei verse kruiden, waaronder knoflook, ui, laos, citroengras en nog iets wat ik niet ken.... dat alles moet doorkoken, waarna er stukjes jackfruit ingaan (eventueel ook te vervangen door aardappel) en als laatste de kip... alles moet doorkoken totdat er een dikke saus ontstaat. Voor de groente snijdt hij sperziebonen, wortel en kool, wokken met knoflook en ui. Een klein beetje water toevoegen, een ei en zout. Smaakt heerlijk. En als laatste maken we nog gefrituurde groente.... Wortel en witte kool kleinsnijden... rijstmeel en nog een andere meel erbij, kopje water, een ei en zout.... roeren en frituren.
Alles smaakt erg lekker. Ik merk wel dat als je in de keuken staat je extra oplet hoe er met water uit de kraan wordt omgegaan... dat wordt veelvuldig gebruikt... zo staan de borden nog halfnat op het afdruiprek en worden dan weer gebruikt... nu ja, wat ik uiteindelijk te eten krijg, bevat zover ik weet geen koud water meer uit de kraan en smaakt vooral goed!

Na deze late lunch, rijden we terug via het koningspaleis van Pagaruyung. Ik ga hier ook naar binnen....  de buitenkant doet groter vermoeden. Wel erg mooi! Daarna via het meer van Singkarak terug naar Bukittinggi. Het licht schijnt erg mooi op het meer met een laaghangende zon. We stoppen even om een foto te maken. Ik ben wel tevreden over het resultaat en als Amri aangeeft dat het waarschijnlijk tegenvalt, laat ik hem de foto zien.... terwijl we staan te kletsen, voel ik ineens allemaal beetjes in mijn voeten.... help bijtende mieren.... Amri doet meteen de deur van het busje open en geeft aan dat ik erin moet gaan en helpt ondertussen de mieren van mijn voeten te slaan. Jeetje, wat jeukt dat. Ondertussen vraag ik Amri of hij er geen last van heeft.... dat heeft hij inderdaad, maar kennelijk staat mij helpen, hoger op de prioriteitenlijst..... 

Een mooie laatste dag in Bukittinggi. Morgen al weer naar mijn laatste adresje.... en wel eentje waar ik erg naar uitkijk... Palau Cubadak... een bounty eilandje, waar ik eindelijk eens helemaal niets hoef te doen... een beetje zwemmen, een beetje snorkelen... ik kijk er naar uit.... want hoe mooi het afgelopen weken ook geweest is, het is hartstikke intensief geweest!