Bukittinggi dag 1

Vrijdag 17-6-2016

Ik heb hem gezien, YES! De rafflesia arnoldii. Echt super. Ik had het zó niet verwacht. Voordat ik wegging had ik overal gelezen dat hij ergens in september - november bloeit. Dus ik had zoiets, ik hoef niet eens te proberen om hem te zien. Maar twee dagen geleden werd mijn chauffeur opgebeld door een lokale gids dat ie bloeide... de lokale gids vertelt dat ie 7 dagen bloeit. Ze hebben in het park 'Batang Palupuh Nature Reserve' 5 plekken waar hij kan bloeien... natuurlijk niet steeds op het zelfde plekje, maar wel ongeveer en deze houden ze in de gaten. Bij degene die ik heb gezien, stond ook weer een knop van een nieuwe. Die komt over een maand ofzo uit.
De tocht erheen was qua stijlheid goed te doen... alleen regende het... met mijn regenponcho aan (voor het eerst deze vakantie, terwijl het toch al vaak geregend heeft) en mijn camera in mijn regensleeve (dank je Marc :-)!!), gingen we op weg... begon trouwens al goed... mijn chauffeur stelt me voor aan de lokale gids en ik wil daarna meteen op weg... zegt mijn chauffeur... zou je niet eerst een prijs afspreken? Veel te enthousiast, ik wil meteen op weg. Dat onderhandelen werd dan ook niets :-)
We lopen eerst door het dorpje en het begint zo langzamerhand steeds harder te regenen. Mijn gids loopt met zijn paraplu de jungle in, ver vooruit en ik loop al foto's makend er ergens achteraan. Het eerste stuk bestaat uit allemaal betonnen tegels, die half overgroeid zijn, loopt makkelijk, moet alleen een beetje opletten met de gladheid... hoe verder we komen, hoe meer beekjes / watertjes we over moeten. Ik ben eerst nog zeer voorzichtig, wil niet volledig nat en vies worden, maar al snel moeten we klauteren en de enige mogelijkheid om dat te doen, zonder weer terug te glijden is bomen vastpakken en je daaraan omhoog trekken. Zonder je klauter brevet A, B én C, kom je daar niet ver. Op het laatst kunnen we alleen nog maar klimmen in een beek, waar je zo nu en dan tot je enkels wegzakt in de modder. Maar dat is nog het minste... het wegglijden en dus het niet naar boven kunnen, is lastiger... maar ik ben een klauter expert en kom dus zonder probleem boven.... bij een watervalletje... mooi... hé, maar wat is dat, we zijn er al... waanzinnig, wat is ie gaaf!! De laatste meters glijd ik nog een paar keer weg, maar het lukt me om achter een boomstammetje te gaan staan, zodat ik in ieder geval stevig sta als ik foto's wil nemen... die bloemen groeien immers niet op de meest makkelijke plekken. Voor de verandering vraag ik de gids ook een foto van mij en de bloem te nemen, zodat je goed kan zien hoe groot die bloem eigenlijk is... ik schat deze in op zo'n 80 cm (groter dan de bloempotten die we thuis op de binnenplaats hebben staan en die zijn 70 cm).
Terug gaat aanmerkelijk sneller, hoewel het wel moeilijker is naar beneden ivm het wegglijden. Mijn gids gaat een keer gigantisch onderuit... plu helemaal verbogen! Maar hij heeft gelukkig niets. Ik doe extra voorzichtig, maar als we weer, op een soort van, het vlakke terrein komen met de tegels, moet ik er ook aan geloven. Een blauwe knie. Gelukkig is mijn camera, naast dat ie een beetje vies is geworden, nog ok.

Het dorpje Batang Palupuh heeft ook nog een andere trekpleister... het is namelijk de plek waar ze de duurste koffie ter wereld hebben. Aangezien ik niet van koffie hou en ik het een smerig idee vind, ga ik niet naar deze koffieshop. Wat is namelijk het geval... de Luwak (civetkat) is dol op de bessen van de arabicaplant. Na het eten van de bessen, verteert alleen het vruchtvlees in de maag van het dier... boeren verzamelen uit de uitwerpselen, de overgebleven koffiebonen, wassen ze en drogen ze. Daarna worden ze geroosterd op kaneelhout en gemalen. De speciale smaak komt van de inwerking van de enzymen uit de spijsverteringskanaal van de kat. Doordat er zo weinig bonen zijn en doordat het proces zeer arbeidsintensief is, is de koffie errug duur... kiloprijs van 700 dollar!

Tijd om even terug te gaan naar het hotel, ik ben tot op het bot nat, zelfs onder mijn poncho... hij heeft evengoed goed dienst gedaan wat mij betreft, want het beschermde me wel goed tegen alle planten. Even snel douchen en droge kleren aantrekken. Ik haal zelfs een bloedzuiger van mijn voet af, die maar die stopt met bloeden (die voet... niet de bloedzuiger).

We gaan naar het Panorama park. Terwijl ik het park inloop (ik ben zeer goed voorbereid, heb dan ook geen idee wat ik zou moeten zien....), kijk ik naar het uitzicht en denk... volgens mij is het vast heel mooi als het mooi weer is.... ik neem voor vorm maar een foto... zie in de verte een berg en denk... zou die dan zo mooi zijn... ik loop al pratend in mijzelf domme opmerkingen te maken en besluit toch maar alles te gaan bekijken en kom steeds meer tot de conclusie dat het eigenlijk wel heel mooi is waar ik naar aan het kijken ben... het geeft namelijk uitzicht over de kloof Ngarai Sianok, ofwel de grand canyon van Indonesië. In de verte zie ik takken bewegen... hé, denk ik, apen... en met mijn zoomlens als verrekijker zie ik inderdaad een stel apen in de verte op een tak liggen... ik ben trots op mezelf dat ik al een volleerde apenspotter ben geworden. Ik loop in die richting, in de hoop dat ik ze nog van dichterbij kan zien.... en dat is inderdaad het geval.... ze zitten braaf elkaar te vlooien of zitten in elkaar gedoken voor de regen op een tak, zo nu en dan kijkend om alles in de gaten te houden.
Ik loop nog een eindje door.... de toeristenkraampjes zijn veelal gesloten.... aan het eind zitten nog een paar mannen wat verveeld voor zich uit te kijken... maar toen kwam ik... hé, mrs, where are you from... deze man is wel aardig, hij vertelt over de canyon en waar het mooi is en waar je kan lopen.... na een tijdje loop ik weer terug en kijk niet goed waar ik loop, ik glijd me daar toch een partij uit... shit, mijn camera ook tegen de grond... gelukkig valt de schade mee, alleen een beschadigd filter. Zelf heb ik, naast dat ik wat viezig ben geworden, een nog blauwere knie en een geschaafd onderbeen. De mannen zijn erg bezorgd en helpen me overeind en geven wat water om het ergste vuil eraf te wassen. Eentje kijkt, door hardhandig in mijn been te knijpen of ie niet gekneusd oid is. Ik loop weer verder, baal dat mijn camera het niet meteen doet, maar dat bleek snel verholpen te kunnen worden, aangezien door de schok, mijn geheugenkaart eruit geschoten is... mijn been prikt en als ik terug bij het busje kom en vertel aan de chauffeur dat ik gevallen ben, praat ie gewoon door... zijn engels is niet echt fantastisch... ik voel me een heel kort momentje zielig.... maar dat is al snel over... we stoppen voor een late lunch en dat is in een soort backpackers bed & breakfast (aangezien er niet veel eettentjes overdag open zijn... ). Ik vind het een leuke plek. Eigenaar is volgens mij een chinees en er hangt een prettige sfeer. Er staan zelfs muziekinstrumenten in een hoek, dus volgens mij is het hier 's avonds echt gezellig!
Ik besluit dat dit wel de tent is om eens wat anders te eten dan indonesisch en ga voor de pizza! Die wordt vers gemaakt en hij smaakt uitermate goed... met uitzonderingen her en der, ben ik niet zo dol op het eten hier, dus hier ben ik blij mee. Ondanks dat het niet een grote pizza is, krijg ik hem niet helemaal op. Ik vind het zonde om het te laten staan, dus ik neem de overgebleven stukken mee... doe ik eigenlijk nooit, maar deze is zo lekker!

Ondertussen is het al weer 3 uur en het regent nog steeds... tijd om wat voor mezelf te gaan doen... morgen wordt ook weer een leuke dag... o.a. wandelen in de Harau vallei en een kookworkshop! Ik hoop in ieder geval dat het dan wat mooier weer is dan vandaag...