Naar Balikpapan

Maandag 6-6-2016
Vandaag neem ik afscheid van Yansah en Tami. Ik krijg een nieuwe gids en chauffeur. Waarom is me niet helemaal duidelijk, ik begreep zoiets van omdat die andere gids de omgeving van Balikpapan beter zouden kennen. De nieuwe gids heet Jaelani. Duidelijk een ervaren gids. Hij spreekt ook veel beter engels. Ik ben er nog niet uit wat ik leuker vind.... met Darmin en Yansah vond ik het contact veel authentieker.... voor Jaelani ben ik gewoon een volgende klant en hoewel hij wel oprecht geinteresseerd is, voelt het toch anders. Wat wel grappig is... hij is de gids geweest van Erica Terpstra toen zij hier was voor een aflevering 'op reis met Erica' in Kalimantan. Ik heb die aflevering net in april gezien. Hij was helemaal onder de indruk dat zij toen de sultan had ontmoet. Aan de andere kant vertelde hij ook dat ze 4 mensen nodig hadden haar in een bootje te krijgen :-)

Yansah en Tami brengen mij tot Kandangan. Daar stap ik over in een andere auto. Hiermee rijden we, via een mooie weg, in 4 uur naar Muara Koman, waar de lunch gepland is... echter de ramadan is begonnen en aangezien er weinig tot geen andere toeristen zijn en de meeste mensen moslim zijn, kunnen we nergens terecht. Jaelani gaat dan maar op weg naar de markt en koopt daar fruit, wat we als lunch opeten. Jaelani zondigt daarmee al meteen. 's Morgens had ie nog aangegeven het vasten wel te willen proberen, maar de chauffeur is sterker. Ik vind het op zich wel fijn, aangezien ik dan tenminste niet helemaal alleen aan het eten ben. Hopelijk is het op Sumatra iets minder islamitisch, want de ramadan duurt nog wel even.
In Muara Koman staat een boottocht met een gemotoriseerde kano gepland. Hier is het water van de rivier, net als in Tanjung Puting, vies bruin. Het maakt de omgeving er niet lelijker op, dus genieten. Onderweg zien we een Sundiac Silvered Langur, verschillende neusapen en long-tailed macaques. We varen door tot we bij een gigantische rotswand komen... en dan varen we weer terug :-).
Onderweg zien we een grote groep mannen druk bezig hout inladen in een vrachtauto. De gids geeft aan dat wat ze daar doen illegaal is. Ze kappen bomen uit het bos, zagen daar planken van en voeren die weg met een vrachtauto.....

Bij terugkomst is een eettentje daar in de buurt al druk bezig allerlei frituurhapjes te maken... gebakken banaan, tofu, noedels (soort loempiaatje), zoete aardappel, groenten. We gaan daar zitten en eten wat van de hapjes. 't Is erg gezellig. Als ik een foto mag maken van vrouw des huizes, gaat ze snel naar binnen een sjaal pakken om die om haar hoofd te doen.
De weg naar Riya, waar ik zal overnachten, is nog mooier dan de eerdere weg... met het avondzonlicht op de bergen en her en der wolken, lijkt het op 'gorilla's in the mist', schitterend! Onderweg zien we weer neusapen en long-tailed macaques. Het is wel grappig hoe die laatste, terwijl ze rare geluiden maken, steeds hun wenkbrauwen omhoog doen... het is me gelukt van beide een foto te maken... wat niet zo heel makkelijk was.
Riya is een echt mijnwerkersplaatsje. Er zijn hier kolenmijnen, waar werkers 7x24 in ploegendiensten werken. Ik zit in een hotel vlak in de buurt van zo'n mijn. Bij de shiftwissel rijden de bussen af en aan, evenals de scooters. Ook zijn er grote groepen, voornamelijk mannen, die lopen naar waar ze heen moeten.
Als ik rondom het hotel loop, ligt er aan de achterkant een monitoring lizzard (kleine varaan) in het gras. Terwijl ik aan kom lopen, rent ie keihard weg. Heel maf gezicht. Alles ging te snel om er een foto van te maken. Morgenochtend maar zien of ie misschien terugkomt.

Dinsdag 7-6-2016
De monitoring lizzard is niet terug gekomen, helaas. Ik zie wel mooie laag hangende bewolking i.c.m. bergen en de zon. Helaas is het zicht wat beperkt, maar ik zie genoeg om wel te kunnen genieten. Door naar het ontbijt... dat bestaat vandaag uit nasi goreng met een soort van knakworstjes erin. Beetje vreemd, maar het smaakt wel ok.
Om 8 uur staat de auto voor om naar Balikpapan te gaan. Mijn laatste stop in Kalimantan. Morgen vlieg ik naar Sumatra.

We rijden nog een stuk door de bergen. Helaas is het eerst nog een beetje bewolkt, maar al snel breekt de zon weer door. Onderweg zien we weer long-tailed macaques. We stoppen nog even om naar ze te kijken, 't blijft leuk.
In een dorpje stoppen we even... de gids geeft aan dat ik even moet meelopen. Een gezin heeft een krokodil. Ik heb spijt dat ik meegelopen ben. De krokodil zit in een superklein hokje en de vrouw zegt... picture, picture.... ik zeg nee en loop weg. De gids vertelt dat ze ook nog een gibbon hadden, maar die is verkocht. Ik leg de gids uit dat deze beesten in de natuur horen en niet in zo'n klein hokje... hij lijkt het niet echt te snappen... nee, ik heb met deze gids duidelijk geen klik.
Ik begin me aan zijn gebel te storen. Continue zit ie of te sms-en of te bellen. Af en toe heb ik niet eens door of ie nu tegen de chauffeur loopt te praten of tegen zijn telefoon, zoveel verschil maakt het niet, hij is constant aan het woord. Als ik wat wil vragen, geeft ie wel antwoord of halverwege zijn telefoongesprek zegt ie dan opeens, dat is dat en dat en vervolgt dan zijn gesprek weer.

Langs de weg staan regelmatig mensen met een soort visnet. Zoals ik gisteren van mijn gids heb geleerd (toen het nog leuk was), is dat die mensen bedelen. Het is dus de bedoeling dat mensen geld uit de auto gooien en dat zij dat opvangen. Gewoon, aan een doorgaande weg?? Er is ook niets met die mensen aan de hand. Ze bedelen omdat mensen hun geld geven. In de islam is het de gewoonte dat mensen een deel van hun inkomen aan een goed doel geven / anderen helpen... en zij willen geholpen worden... bizar.
Na zo'n kleine 4 uur komen we bij de ferry aan. Er staat er eentje klaar, dus we kunnen er zo oprijden. De chauffeur blijft bij de auto en ik ga met de gids naar het bovendek. De gids laat de boot zien en ik zoek een mooi plekje op om te gaan zitten... voor op het bovendek. Het is een tocht van een uur. Aan de overkant moeten we wachten tot de andere ferry vertrekt, zodat er plek is.... er vertrekt er een, dus denk ik.... dan leggen we aan... maar nee, dan leggen we nog niet aan... blijkt dat we nog op de volgende ferry moeten wachten totdat die vertrekt, omdat onze ferry niet op dat andere plekje mag liggen... 
Ik heb ondertussen een dip. Ik baal van die gids, maar eigenlijk ben ik gewoon zelf uit mijn humeur en wil ik gewoon naar het hotel, lekker alleen zijn. Terug in de auto, heeft de chauffeur eindelijk wat minder oude lullenmuziek opstaan en ik probeer mezelf op te vrolijken door zachtjes mee te zingen (liefst hard natuurlijk, maar dat durf ik dan weer niet).
We stoppen bij een sumatraans eettentje... dat is dan wel weer attent, maar die gids kan bij mij niets meer goed doen.... het eten is niet lekker, behalve de kip, maar eigenlijk wil ik geen kip eten, want onderweg zag ik van die vrachtauto's met kippen die het niet fijn hadden...
Als we klaar zijn met eten (de chauffeur is nu ook gezwicht), geeft de gids aan dat we zo naar het hotel rijden, dat hij dan afscheid neemt en dat de chauffeur mij morgenochtend om 6 uur naar het vliegveld brengt. Het is hem dus niet mee gelukt iemand anders te regelen. Hij had stad en land nog afgebeld om iemand te vinden die mij naar het vliegveld wilde brengen. Ik spreek dan wel geen indonesisch, maar zoveel kon ik nog wel verstaan. Nu ja, wel goed eigenlijk... heb ik nu de mogelijkheid hem geen fooi te geven en de chauffeur wel! Misschien onaardig, maar ik heb geen medelijden met hem.

De kamer is super de luxe! Heerlijk! Even bijkomen... en daarna nog even de stad in. Ik ben gelijk weer vrolijk. Ik voel me ook al meer op mijn gemak zo alleen in vergelijking met Banjarmasin. Ook nu heb ik weer veel aanspraak, maar het went. Gewoon blijven lachen. Vooral als ze meneer tegen je zeggen en als je je dan omdraait zien dat ze zich vergissen. Er zijn allemaal marktstalletjes, maar ik ga eerst naar een supermarktje, ik heb namelijk geen idee van de prijzen. Later laat ik me toch nog voor wat dadels 'gigantisch' afzetten. Omgerekend stelt het natuurlijk niets voor, maar je ziet wel hoe makkelijk 't gaat. Doordat ik op onbekend terrein ben, laat ik me toch overrompelen, terwijl ik het wel weet, ook niet bang ben er wat van te zeggen, maar het gebeurt toch.... grappig toch ook wel weer.

Nu weer lekker op mijn kamer, vanavond lekker vroeg slapen, ben benieuwd of dat gaat lukken.