Maroantsetra

Dinsdag 5-9-2023

Ik ben vannacht een paar keer wakker geworden van een hevige regenbui. Dat belooft niet veel goeds. Om 7 uur gaan we ontbijten, het is dan even droog. We hopen op het beste. Terwijl we zitten te wachten op het ontbijt, zie ik in een boom verderop in de top een reiger zitten. Maar wat voor een… ik heb niet mijn fototoestel bij me, dus neem maar een foto met mijn telefoon… ook Marc neemt een foto, maar met die afstand en tegenlicht wordt het niet echt duidelijk. Straks maar even aan Rami vragen. In de boom dichtbij zit ook nog een Olive bee-eater, nice.
Vandaag gaan we eerst naar Farankaraina, een park zo’n 20 km verderop en daarna op zoek naar de tomatofrog in het dorp en aansluitend wat shoppen, nl. zonnebrandcreme (waren we in alle haast vergeten) en een lokale sim. 
Om 8 uur gaan we weg met het busje van het hotel samen met het stel uit Costa Rica. We stoppen bij de rivier, waar ik verwacht dat het andere stel moet uitstappen voor de boot naar Masoala, maar het blijkt onze stop. We gaan met de boot naar het park. Het is een klein open motorbootje en Rami geeft aan dat het ongeveer een uurtje zal duren. Gelukkig is het droog. Ik merk wel dat zodra de zon tevoorschijn komt, het echt warm is en zodra ie achter de wolken verdwijnt, het ook wat kouder wordt. Het is erg wisselvallig. De zon is vrij fel, dus ik word aardig rood. De tocht is erg mooi, langs dorpjes, langs bijdehante werklui, langs mooie natuur. De boot doet rustig aan. Halverwege wijst Rami ook nog op een klein geel kikkertje wat in de papyrusplanten zit. Na twee uur varen komen we bij het strand waar we moeten uitstappen. Vanaf hier is het nog ongeveer een half uur lopen voordat we bij het park aankomen, het is dan al weer half 12. We besluiten eerst de wandeling van ongeveer 2 uur in het park te gaan maken en daarna te gaan lunchen. Vol goede moed gaan we op weg. We zien verschillende vlinders en even verderop gaan we rechtsaf een smal pad omhoog. Je moet goed uitkijken waar je loopt, het lijkt af en toe zelfs of er geen pad is…. we kijken goed om ons heen of we wat zien. Dan begint het zachtjes te regenen. Rami was er zeker van dat het niet zou gaan regenen, dus ik had mijn regenjas bij de ingang van het park gelaten. Het begint steeds harder te regenen… gelukkig heeft Marc nog noodponcho’s in zijn tas. We zien verder niets… of toch wel… een crested drongo…. maar verder niets….mijn gebrek aan klimconditie begin ik te merken. We stoppen een paar keer tot we het hoogste punt hebben bereikt en dan weer dalen… ik heb nergens meer last van. Veel hebben we nog steeds niet gezien… totdat we veel vogelgekwetter horen en toch wat zien… hoewel zien… wat zien bewegen achter de bladeren. We lopen weer verder tot tegen het eind van de wandeling we de red-tailed vanga zien en de Madagascar paradise flycatcher. Helaas is de foto van de vanga niet gelukt, maar van de flycatcher wel 😀.
Na de toch wel vermoeiende wandeling, smaakte de lunch erg goed. Tijd om terug te gaan naar de boot. De terugweg ging wat sneller dan de heenweg… hij zette er op sommige stukken goed de vaart in, behalve als er een boot in aantocht kwam die erg zwaar beladen was… anders zouden de golven ervoor zorgen dat de boot onder water kwam. De kinderen onderweg vonden het leuk dat wij langskwamen en zwaaide enthousiast. Na ongeveer een uur kwamen we weer bij het dorp aan.
Nu op weg naar de tomatofrog… deze zou in de buurt te vinden zijn bij het stadhuis. We stopte ergens bij een heel smerig slootje waar een bord stond Biopark met een tekening van de tomatofrog erbij. De gids ging op zoek naar de kikker en wij moesten blijven wachten. Zelf vonden wij het hilarisch en noemde de tomatofrog al gekscherend de rioolrat van de kikkers. Dit was al bijna voldoende, zelfs al zou ie de kikker niet vinden. Hij vond hem daar niet en we gingen naar de volgende vieze sloot met een bordje… ook daar was ie niet te vinden… op naar de laatste plek. Dit was achter een huis en wij moesten voor wachten. Wij fantaseerde er al lustig op los dat ze achter een bak vol kikkers hadden waarvan ze er eentje los zouden laten en ons dan zouden roepen. Uiteindelijk had ie er eentje gevonden… onder een stapel afval zat een mannetje… het zijn nachtdieren en komen ‘s avonds meestal tevoorschijn.
Op naar de volgende items op ons todo list… zonnebrand en een sim kaart. Zonnebrand is zo makkelijk niet in een land waar ze het zelf niet gebruiken en waar de toeristen het meestal meenemen en dus niet daar kopen. Bij de eerste twee plekken hadden ze het niet, bij de derde wel… vandaag is drie keer inderdaad scheepsrecht. Ook de sim is gelukt. Een mooie afsluiting van de dag.