Bekopaka

Maandag 18-9-2023

Vandaag gaan we de kleine Tsingy bezoeken. We hebben om half 8 met Tonga Soa afgesproken. Onze gids voor de komende 2 dagen. Tonga Soa betekent ‘welkom’ in het malagasisch. We gaan vanmorgen eerst een boottocht maken op de rivier. Ze hebben twee pirogues aan elkaar gebonden. Deze boottocht vroeg op de ochtend is ideaal voor vogels. Tonga is een goede gids en wijst ons van alles en nog wat aan. Onderweg stoppen we ook nog bij een paar grotten en aan het einde zien we nog tombes in de rotswand. Bij de terugvaart, zien we zowaar nog een kerkuil in een nis. Super!
Terug bij het dorp gaan we direct naar de kleine tsingy. Mijn verwachting is dat dit vergelijkbaar is met de kleine tsingy bij Ankarana, in het noorden van Madagascar, maar het is kleiner en de route is een kruip door sluip door route. We gaan door spleten waar je goed je buik moet inhouden om er überhaupt door te kunnen en we moeten klauteren om een en ander te kunnen zien. Ze hebben met stalen kabels, trappetjes en stenen trap treden geprobeerd alles wat toegankelijker te maken. Mijn broek plakt aan mijn benen, mijn camera bungelt aan mijn schouder en het is superheet. Dat maakt het klimmen er niet makkelijker op, maar de tsingy is erg mooi. Dat belooft wat voor morgen. Dan gaan we ook klimmen, maar dan met een tuigje zodat je niet kan vallen.
We lopen via het dorp weer terug en zien hoe mannen op een omgekeerde pirogue de rijst uit de aren slaan. Een intensief karwei.
‘s Middags hebben we de tijd in de schaduw aan het zwembad doorgebracht. Het zwembad zelf zag wat groen, dus daar hebben wij ons maar niet aan gewaagd. Anderen trokken zich er niet heel van aan en een Oostenrijker trok zelfs tientallen baantjes.

Dinsdag 19-9-2023

Ik ben een beetje zenuwachtig. Vandaag gaan we de big tsingy beklimmen. Het wordt een wandeling van een hele dag met lunch mee. Ik trek mijn legging aan zodat ik makkelijker kan klimmen en neem mijn camera rugzak mee, zodat ik mijn camera kan wegstoppen bij het klimmen. We vertrekken om half 7 om de warmte voor te zijn. Eerst 17 km met de auto over een hobbelweg. Dit kost ons al 1,5 uur. Om kwart over 8 beginnen we met lopen. We zien op het eerste weggetje al meteen een Madagascar Buzzard in de boom zitten. Dat belooft veel. We gaan het bos in en daar in de aansluiting van een boomstam en tak zit een Sportive Lemure. Het zijn nachtdieren en ze slapen zo in de boom. Een eindje verder komen we er nog een tegen. Echt leuk. We lopen verder en de gids wenkt ons… een groepje Decken Sifaka’s. Ze zijn heel actief en eten bladeren en vruchten in de top van de boom. Er is er zelfs eentje met een kleintje. We blijven een tijd kijken en fotograferen voordat we weer verder lopen. Het grootste stuk van de wandeling naar de Tsingy toe is tussen de bomen… er zijn een paar stukken in de zon. Eigenlijk is de wandeling goed te doen. We lopen rustig. Als we bij de Tsingy komen, krijgen we ons harnas om… nu gaat het echte klimmen komen. Aan het tuigje zitten twee haken. Het is de bedoeling om deze steeds aan de staalkabels vast te maken en als je naar de volgende kabel moet, eerst de ene over te zetten, dan de andere, zodat je altijd vast blijft zitten. De klim is te vergelijken met een klimmuur, maar dan een echte rots. Er zijn laddertjes, stenen die als voetsteun dienen en de echte rotsen. We klimmen langzaam, zodat het goed te doen is. Tonga helpt mij zo nu en dan om de haken over te zetten, of me een hand te geven zodat ik niet val. Tussendoor rusten we waar het kan. Het laatste stukje is recht omhoog en best pittig. Ik voel dat ik blij ben dat we bijna boven zijn. Daar is schaduw en voordat we naar het eerste uitzichtpunt gaan rusten we weer wat. Er is een andere groep voor ons en achter ons ook weer een andere groep. Toch is het niet heel druk. Dat krijg je als je op ongeveer hetzelfde moment vertrekt. Tonga vertelt dat niet iedereen het haalt en sommige halverwege weer terug willen, tot op huilens toe. Ik heb daar geen mening over, want dat zou mij ook hebben kunnen overkomen. Het uitzicht is indrukwekkend. Echt ik ben zo blij dat het meeviel. Wel zwaar, maar goed te doen. De bekende hangbrug is voor mij wel het hoogtepunt, plus het uitzicht. Ik heb veel foto’s gemaakt.
Daarna gaan we weer dalen. Hier zijn nog meer laddertjes en smalle spleten. Beneden hebben we een vroege lunch in de schaduw.
Als we weer teruglopen (zelfde weg als heen), merk ik toch dat de klim meer van mij geëist heeft dan ik dacht… normaal na een klim ben ik vrij snel weer hersteld en de vlakke wandelingen gaan dan weer prima. Hier moeten we nog een klein beetje klimmen. Stelt niets voor, maar ik ben nog steeds moe. Ik ben blij dat het geen echte wandeling van een dag is. Met support van de mannen en regelmatig rusten, komen we weer bij de auto. Het was een top ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Na weer teruggekomen te zijn bij het hotel, besluiten we op de stoelen op de varanda voor huisje te gaan zitten. Het is in de schaduw, wat bij deze hitte wel zo prettig is. Ik duw het luik wat naar achteren en ga op de lekkere stoel zitten om mijn foto’s op mijn ipad te laden. Oeps… het kaartje zit nog in het mapje van mijn laadkabel. Uh… en mijn 
foto’s van vandaag dan? Gelukkig heeft mijn camera 2 kaarten. Naast een SD kaart zit er nog een CF kaart in. Hopelijk staan daar de foto’s op… checken kan ik niet, aangezien mijn scherm eerder deze vakantie stuk is gegaan. Uh… op hoop van zege.
We genieten van de drankjes die Marc bij het restaurant heeft gehaald en lezen nog wat… totdat opeens… knal…. ik het luik van het raam achter me op me krijg. Ik schrik me wild. Gelukkig kwam ie alleen op mijn linker schouder, maar toch. Al die huisjes, zwembadstoelen etc. is allemaal een beetje krakkemikkig, maar ach, dat heeft ook zijn charme. We doen een poging om het luik weer terug in de scharnieren te hangen, wat na een hoop gepiel zowaar lukt. We besluiten maar weer om bij het zwembad te gaan liggen.
Bij het zwembad worden we na een tijdje aangesproken door een jongen die we gisteravond al gezien hadden. Hij had niet gereserveerd, maar het was kennelijk toch gelukt een kamer te krijgen. Hij komt uit Sidney en reist sinds mei in Afrika rond en probeert zoveel mogelijk landen te zien. We wisselen wat reisinformatie uit en komen erachter hoe hij reist… hij lift en zou graag met ons verder willen meerijden. Daar hebben wij geen behoefte aan en we zijn best een beetje verbaasd dat het hem zo makkelijk afgaat om overal mee te liften. Ik zou het veel stoerder vinden als ie echt lokaal reist. Hier krijg ik echt zo’n idee van dat ie op kosten van iemand anders van zijn luxe vakantie geniet.
We gaan nog even terug naar onze kamer om te kijken of het water het al doet, zodat we nog even lekker kunnen afspoelen voor het eten.