Op weg naar Ankanin'Nofy

Dinsdag 06-09-2016

Om 3 uur gaat de wekker. Wat een onmenselijk tijdstip. We staan op en pakken onze spullen. Het ontbijt is gisteravond al gebracht, ingepakt in aluminiumfolie, echter dat houdt de mieren niet tegen... de boter en cake zitten onder de mieren... wat ons betreft niet eetbaar meer. De koffie en warme melk zijn zowaar nog warmgebleven in de thermoskan. We eten wat fruit en drinken wat. Het stokbrood nemen we mee voor later. Om kwart voor vier staat de nachtwaker al op de deur te kloppen dat hij de koffers wil omdat de taxi er al is. Veel te vroeg want we hebben 'pas' om vier uur afgesproken. De nachtwaker is een lokale man. Iedere avond komt ie een praatje maken. Gisteren had ie een heel verhaal over de feestgangers die de nacht ervoor terug waren gekomen van het feest van Ile Madame. Dat kon hij prachtig beeldend vertellen. Nu heeft hij de verantwoordelijkheid om onze koffers op te halen en ons naar de taxi te begeleiden. Iets wat hij uitermate serieus op zich neemt. Hij zwaait ons uit als we richting de ferry gaan.
Onze ferry zou om 6 uur gaan was ons eerder verteld. We zouden met de Melissa express gaan en die zouden ons aan de overkant met een auto naar Tamatave brengen. Als we bij de ferry aankomen is het nog maar kwart over vier. Melissa express ziet er dicht uit. De taxi chauffeur zegt dat ze vandaag gesloten zijn. We gaan het kantoortje in van de ferry die wel open is. Die zetten ons zonder problemen op de lijst en betalen hoeven we ook niet. Nu ja, het zal wel goed zijn. De boot ziet er niet zo groot uit als ik verwacht had... zo'n ferry waar ook auto's op kunnen. Dit is een ferry waar bankjes op een rij staan en er zo'n vijf mensen naast elkaar kunnen zitten... met ongeveer zeven rijen. De bagage gaat in een luik in de bodem. De overtocht zal ongeveer anderhalf uur duren. Ik begin me toch weer een beetje zenuwachtig te maken. Wat ben ik tegenwoordig toch een held. Naast ons, zijn er nog twee westerse stellen. We mogen als eerste aan boord. Dat blijft toch een beetje vreemd voelen. Als we om vijf uur weg varen ziet de zee er rustig uit, maar pas na een half uur lukt het me weer te ontspannen.... dat is ook ongeveer de tijd dat het licht wordt. In de loop van de reis wordt de zee toch wat wilder en het begint ook te regenen. Er worden wat mensen onwel. Ik probeer niet op hen te letten en hoop dat we er snel zullen zijn.
In de haven staan heel veel mensen te wachten... als we uitstappen krijgen we van alle kanten de vraag of we nog een porter voor de bagage nodig hebben. Laten we eerst maar uitvinden waar en hoe we verder moeten... ik vind het dan prettig mijn bagage zo dicht mogelijk bij me te hebben. De verdeling van de bagage is een heel schouwspel. Mensen staan zo dicht mogelijk bij de boot, het is een chaos. De bootsman is dit kennelijk gewend en roept iedereen op om minstens 3 meter verderop te staan. Hij slaat om zich heen met een touw naar de mensen die niet luisteren. Dan wordt de bagage één voor één uit het ruim gehaald. Wij verbazen ons erover dat iedereen weet wat van wie is, want veel bagage is op eenzelfde manier verpakt... in rieten tassen, in rijstzakken en dozen....
De ferry maatschappij blijkt ook de rest van de reis naar Tamatave te verzorgen. Er staan een paar busjes klaar. Onze naam (Melissa) wordt afgeroepen en we mogen in het eerste busje... bagage bovenop... en instappen. De bankjes staan zo dicht op elkaar dat wij er met goed fatsoen niet tussen kunnen. Achterin zijn nog een paar losse stoeltjes, waar we kunnen zitten en waar we wel ons benen kwijt kunnen. Het gangpad wordt ook gebruikt... er worden planken gelegd tussen de bankjes en de stoelen, zodat er extra zitplaatsen ontstaan... Zo kunnen er in een busje voor 15 passagiers, ineens 25 passagiers... en dan te bedenken dat we hier ruim zitten t.o.v. taxi brousse busjes.... daar gaan er zo 5 meer in en de busjes zijn kleiner.
Naast ons zit een vrouw met een stel kinderen... van jong tot tiener... bij het vertrek krijgt ieder kind een zakje van haar voor het geval ze moeten overgeven (wat gedurende de reis ook gebeurt). Voordat we weggaan wordt, last minute, nog een kastje op het dak geladen... kennelijk iemand die dit nog even snel op de markt hier gekocht heeft, want het zat niet in de ferry bagage.
De chauffeur rijdt toeterend weg. Zodra er maar iemand op de weg loopt, toetert hij om te zeggen... pas op, wij komen er aan... de kuilen in de weg ontwijkt ie netjes... al met al valt zijn rijgedrag me mee. Er staat muziek aan in de bus... het is een soort malagasische schlager muziek.... voor me zit een klein schattig jongetje (met een petje, type Kwik, Kwek en Kwak en zijn shirt binnenste buiten) lief mee te zingen.
Na een uur remt de bus plotseling. De chauffeur stapt uit... doet de deur aan de achterkant van het busje open, geeft aan dat het pauze is en gaat aan de kant van de weg staan plassen. Het is dus plaspauze... ok, dankbaar maak ik er zelf ook maar gebruik van en samen met een stel malagasische dames zit ik in een rijtje ergens in de bosjes te plassen.
Als iedereen klaar is, gaan we weer verder. Na een uur stoppen we weer... nu in een dorpje... tijd voor ontbijt... mensen kopen wat in een winkeltje of op de markt en we gaan weer verder... wij eten het stokbrood van de lodge op. Dat smaakt nu wel goed.
Als we in Foulpointe komen, herkennen we de omgeving van vorig jaar. We hebben hier toen overnacht en hadden een wandeling door het dorp naar het fort gemaakt. Grappig om alles weer te zien. Het franse stel dat ook in ons busje zit, stapt hier uit... de rest gaat mee naar Tamatave.... nog ruim een uur van hier.
In Tamatave zullen we opgehaald worden bij het kantoortje van Melissa express, echter we zijn nu met een andere ferry gegaan en komen dus uit bij een ander kantoor... we vragen ons net af, hoe we dit gaan regelen als we worden aangesproken... het is onze transfer naar de volgende boot. We vragen hoe hij ons gevonden heeft en het blijkt dat er terwijl we in het busjes zaten verschillende telefoontjes zijn geweest om ons te traceren en dat is uiteindelijk gelukt....
Het hotel waar we heen gaan ligt aan een meer. Het meer maakt onderdeel uit van de pangalanes lakes. De pangalanes kanalen zijn gegraven in de franse koniale tijd. Deze kanalen lopen evenwijdig aan de zee. Omdat de zee vaak omstuimig is, zijn voor het vervoer van van alles en nog wat, deze kanalen ideaal.... deze kanalen lopen langs het grootste gedeelte van de oostkust. Vorig jaar hebben we twee dagen over deze kanalen gevaren, maar dan veel zuidelijker. Om bij het hotel te komen moeten we dus met de boot... er gaat geen weg anders dan een zandweg naar het hotel. We varen met een boot van het hotel en zijn de enige passagiers. Voordat we bij de meren komen, varen we eerst een uur door een kanaal. Hier zie je veel van het dagelijks leven van de mensen die hier wonen. Veel vissers, mensen die de was in de rivier doen etc.
Deze tocht is heerlijk rustgevend. Rustig varen en foto's maken. Na ruim twee uur komen we ongeveer om half 3, na een reis van bijna 11 uur, bij het hotel aan.

Het hotel is idylisch gelegen. Vanaf het strand moeten we een trap op naar boven. Daar ligt tussen de bomen verscholen de receptie en het restaurant... de bungalows liggen verspreid in het bos. Het terrein is tevens een private reserve. Hier leven verschillende lemuren. Omdat er niet voldoende eten is, worden ze bijgevoerd. Ze zijn dan ook helemaal niet bang voor mensen en hangen regelmatig rond bij het restaurant.
De bungalows zien er weer goed uit. Ze zijn mooi, ruim en hebben een terras aan de voorkant met uitzicht op de toppen van de bomen (lees: lemuren).

Aan het eind van de dag hebben we een nachtwandeling gepland naar Aye aye eiland. Hopelijk gaan we nu de Aye aye wel zien. Om vijf uur verzamelen we ons bij het restaurant. We gaan dit keer met een groep van elf. In een kwartier varen we naar het eiland toe. Het is een kunstmatig eiland dat gemaakt is door 'grachten' te graven. Er leven alleen Aye aye's op het eiland en aangezien ze niet kunnen zwemmen, blijven ze op het eiland. Omdat er niet genoeg eten voor ze is op het eiland, worden ze bijgevoerd met kokosnoten en bananen. Er zijn extra palmen gepland met het idee dat er over een aantal jaar wel genoeg kokosnoten zullen zijn. Er leven zes dieren op het eiland.
Als we beginnen heb ik nog de illusie dat de Aye aye gespot moet worden... maar al snel blijkt dat ze vaste plekken hebben waar ze de kokosnoten geven. Wij wandelen in een rij naar deze plekken toe. Als we daar zijn, moeten onze zaklampen uit en verlicht de gids de plekken, zodat wij foto's kunnen maken. Er is een amerikaanse dame, die vreselijk irritant is... ze loopt steeds vooraan, geeft andere geen ruimte en als je probeert foto's te maken, gaat ze gewoon voor je staan omdat zij een foto wil maken.
Het is bijzonder om de Aye aye te zien... vorig jaar waren we in een malagasische zoo en toen hadden we hem niet kunnen zien en in het wild is het zo moeilijk... vandaar dat ze dit ook hebben opgezet... het heeft wel een hoog apenheul gehalte, maar wel leuk... Het beest is helemaal zwart en is eigelijk heel lelijk. Hij heeft één lange vinger die hij gebruikt om insekten uit gaten in bomen te halen. Hij bouwt verschillende nesten hoog in de boom en slaapt steeds in een andere om te voorkomen dat de Fossa (een katachtige en de natuurlijke vijand van de Aye aye) hem niet te pakken krijgt. We hebben vanavond vijf van de verschillende Aye aye's gezien.