Ankanin'Nofy

Woensdag 07-09-2016

Als we in het restaurant aankomen voor het ontbijt zitten er al weer lemuren in de boom bij het terras. Her en der kijken ze of er wat te halen valt. Terwijl wij lekker zitten te eten springt er opeens een lemur op Marc zijn schouder. Hij kijkt gebiologeerd naar ons eten terwijl Marc hem wegstuurt. Hij laat zich echter niet wegsturen en kijkt weer hoe hij het beste kan springen en springt weer op Marc zijn arm, die hem een soort van wegslingert, maar niet voordat hij een banaan van de tafel kan wegpakken. Zijn doel is behaald en hij gaat er vandoor.

Na het eten lopen we naar de bar om wat flesjes water af te tekenen. Terwijl we in gesprek zijn met de barman, komt de irritante amerikaanse dame er even tussendoor, want zij moet even wat vragen. Bij mij zit de irritatie over haar zeer hoog en ik zeg haar duidelijk dat wij met de barman in gesprek zijn. Ze reageert dat ze maar heel even iets moet vragen en terwijl de barman voor ons een briefje pakt, schiet ze toch weer voor. Ik probeer me in te houden, maar van binnen kook ik. Ik maak nog een hele duidelijke opmerking naar haar over onbeleefdheid en ze taait beledigd af, terwijl ze waarschijnlijk geen idee heeft dat dit echt niet kan, en ze zich in haar recht voelt staan, want de wereld is van haar. Ik voel me een viswijf die haar het liefst een dreun verkoopt, maar volgens Marc heb ik het heel netjes en duidelijk gezegd. Ik ben trots op mezelf. Muts!
De barman vertelt ons dat we om half 9 klaar moeten staan voor de wandeling met de gids. Ik vraag of het weer met de hele groep is (echt ik trek het niet om weer een wandeling met die muts te hebben), maar hij geeft aan dat de gids alleen voor ons tweeën is... ik zeg... gelukkig (zo vlak na dat incident van net) en hij moet lachen.

Terwijl we staan te wachten op onze gids is het weer gezellig druk met de lemuren. Ze worden met bananen gevoerd, dus ze zijn erg gefocust. We worden door één van de mannen die hier werken aangesproken en ik vraag hem wie onze gids is, hij kijkt een beetje verschrikt en zegt 'ik'.... dus ik zeg 'excellent' en je ziet hem weer ontspannen en glimlachen. Er heerst hier zo'n hierarchie in de verschillende beroepen en wie wat is. Wij voelen dat niet zo, maar zij hier wel... Dama had daar af en toe ook last van... niet alleen hoe hij zichzelf voelde, maar vooral hoe anderen hem behandelde, want hij was 'maar' chauffeur... hij mocht dus ook niet met ons aan tafel eten, maar kreeg eten bij de rest van het personeel... terwijl gidsen dat wel mogen.
De wandeling is leuk, we zien ook de Indri nog... dit is een sifaka en die heeft zich nog niet bij het restaurant laten zien. Verder vertelt Mario nog één en ander over verschillende planten en hij laat ook een vleesetende plant zien. We eindigen onze tour aan het strandje, waar we last minute twee lizzards en een panther kameleon zien en lopen dan terug naar de lodge.

De rest van de dag relaxen we nog wat, gaan naar het strandje en lopen zelf het park weer in. Gedurende de dag komen we de irritante dame regelmatig tegen bij het restaurant (waar je ook wat zitjes hebt). Het wordt steeds erger met haar. Eerst is het nog wel grappig... ze gaat mee met een excursie naar een vissersdorpje hier in de buurt. Dit zijn zeer primitieve dorpjes waar mensen in houten hutjes wonen en dan vraagt ze aan de barman of ze daar misschien geld kan wisselen... ze vraagt nog net niet of je geld kan pinnen, wat maar in een paar steden in het land kan! De kans om geld te wisselen is nog groter hier in het hotel zelf, maar aangezien het geen zichtbare westerse eigenaar heeft, heb je dat soort voorzieningen hier ook niet. Daarna begint ze te klagen over een badmatje in de bungalow dat niet schoon is en direct moet worden vervangen, gaat ze lekker zitten eten, terwijl de rest van de mensen op haar staat te wachten om op excursie te gaan en 's avonds klaagt ze dat ze geld terug moet krijgen omdat ze een wandeling niet gedaan heeft, dat ze geld terug moet krijgen omdat de gids in het dorpje alleen frans sprak en geen engels en dat ze geld terug moet krijgen omdat ze bij het ontbijt geen sapje en koffie had gedronken (volgens het à la carte principe). Het is lastig te negeren als je één tafeltje verder zit, je voelt een plaatsvervangende schaamte omdat wij zelf ook westerling zijn. Ik heb te doen met haar persoonlijke gids, maar ook bewondering, dat ie zo rustig blijft en probeert haar tot reden te brengen. Ik kan me niet voorstellen dat zo iemand van haar vakantie kan genieten.