Andasibe

8 september 2016 - Andasibe, Madagaskar

Donderdag 08-09-2016

Om twaalf uur zullen we met de boot weer vertrekken. Dit betekent dat we vanmorgen lekker rustig aan kunnen doen. Tijdens het ontbijt zijn de lemuren weer druk bezig te kijken bij wie ze bananen weg kunnen halen. Iemand van het personeel loopt met een bezem rond om ze weg te jagen, maar ze weten steeds op een ander plekje weer op te duiken. Een tafeltje verder zitten drie franse dames die gisteren zijn aangekomen. Dat zijn goede potentiële slachtoffers. En inderdaad, het lukt ze om daar een banaan te jatten. Wij zijn al wat beter voorbereid, maar zelfs dan nog is het lastig ze van je af te houden. Er komt er eentje over de balustrade aan lopen. Marc stuurt hem weg, maar hij komt vrolijk weer terug. Ik maak door op de tafel te slaan een knal (net als wat ze met de bezems doen) en daar schrikt ie van, maar niet voldoende om af te taaien. Hij gaat op Marc zijn schouder zitten. Marc duwt hem weg, gaat daarmee een 'gevecht' aan, waardoor ie zelfs bijt. Nou ja, wat een vasthoudend k-beest! Als uiteindelijk blijkt dat er echt niets te halen valt, gaat ie weg. Na het ontbijt lopen we weg van de tafel, die nog niet helemaal is afgeruimd.... opeens horen we glasgerinkel. Er heeft er één een leeg glas sap omgegooid.
We lopen nog wat rond. De rondleidingen zijn weer begonnen en her en der staan groepjes mensen rond een boom waar verschillende soorten lemuren, die niet bij het restaurant rondhangen, inzitten. Ieder heeft zijn eigen plek. Zelfs de Indri is uit het bos gekomen, maar gaat daarna toch maar weer terug. Het is ongelooflijk indrukwekkend hoe die beesten van boom tot boom springen. Ik maak nog wat foto's van de Red bellied lemuur.

Om kwart over twaalf vertrekken we. De baas komt ons uitzwaaien. Het is wel grappig. Hij weet precies wanneer hij waar moet zijn. Houdt alles in de gaten, kent iedereen. Gisterenochtend bijvoorbeeld, kwam ie de ontbijtzaal in, alsof ie het podium opkwam zei ie iedereen gedag. We krijgen een hand en wat aardige woorden van hem, hij begroet de nieuwe mensen die net met de boot zijn aangekomen en zwaait naar ons als we wegvaren. Wat een beroep!
De tocht is korter dan toen we twee dagen geleden vanuit Tamatave kwamen, maar ook weer erg mooi. We varen naar Mananbato. Hier zal een nieuwe chauffeur ons opwachten. We fantaseren wat voor iemand het zal zijn. Onze verbazing is zeer groot als we Dama zien staan. Hé, wat leuk! Hij vertelt dat de reis met Koning Aap toch niet volledig met 4WD's gedaan wordt, dus dat ie nu weer beschikbaar is. Nou, wij vinden dat wel prima. We overladen hem met verhalen van onze belevenissen van afgelopen dagen en beloven hem foto's te laten zien van de walvissen en de Aye aye. Hij had mij gister ook een app gestuurd, maar er was geen wifi in het Palmarium, dus dat had ik niet gezien.
De eerste zeven kilometer is over een slechte weg. In deze weg zitten ook zeer veel kleine kuilen, waardoor je continue doorelkaar geschut wordt, wat niet zo lekker voor je nek is. Marc heeft er nog extra last van, gezien zijn val in Ankarafantsika. Daarna weer asfalt tot Andasibe.
We zijn vorig jaar ook in Andasibe geweest. We hebben hier hetzelfde hotel. Een plek met 44 huisjes die als hotelkamers naast elkaar staan. Het lijkt erop dat we het huisje krijgen naast degene waar we vorig jaar in sliepen. Grappig.
We spreken met Dama af dat we vanavond nog een nachtwandeling doen en hij belt de gids om dat te regelen.

Als we tegen zevenen naar de afgesproken plek rijden voor de nachtwandeling, is het druk langs de weg. Allemaal zaklampjes. Je merkt dat dit één van de populairste plekken van het land is. We ontmoeten onze gids Nestor. We moeten meteen meekomen. Er zit een Goodman mouse lemur in een struik. Om de struik staan al een kleine tien mensen te fotograferen. Ik verbaas me erover dat die mouse lemur niet zoiets heeft, de groeten, ik ga er vandoor. Maar kennelijk zit ie daar prima. Terwijl ik foto's probeer te maken, gaan de mensen één voor één weg. Als we klaar zijn, is het op de weg ook weer rustig. Wel goed dat we wat later zijn. Nestor heeft hiervoor kennelijk ook een andere nachtwandeling gedaan, want hij weet van alles direct te vinden. Hij heeft de vaart er goed in. We zien het één na het ander en moeten steeds hard doorlopen om hem bij te houden. We zien kikkers, verschillende kameleons, de Eastern woolly lemur en de Greater dwarf lemur. Geen slechte oogst.

Vrijdag 09-09-2016
We gaan vandaag naar het Mantadia park. Périnet is hier het bekendste park, maar daar zijn we vorig jaar al geweest, dus het leek me leuk om naar dit andere park te gaan. Bijkomend voordeel is dat het wat rustiger is. Volgens de reisgids is het ook lastiger om dieren te zien, je moet er meer voor werken. Ik ben benieuwd.
De weg naar het park is een slechte weg. Eerst richting Vakona forest lodge en dan nog een aantal kilometer naar het begin van het park. We zullen circuit Tsakoka eerst lopen (ongeveer 3 uur) en daarna naar een waterval gaan (circuit Rianasoa). Om bij het eerste circuit te komen, moeten we nog 12 km over een slechte weg het park in rijden. Er zijn nog een aantal dorpjes binnen de grenzen van het park, maar die bevinden zich meer aan de buitenkant. Als we bij de parkeerplaats komen is het heerlijk rustig. We lopen het pad op en je zit meteen midden in het regenwoud. Mooi! We klimmen eerst naar een uitzichtpunt. Als we even op weg zijn hoor ik een dichtslaand portier en stemmen... jammer, ik had gehoopt dat we niemand zouden tegenkomen. Als we bij het eerste uitzichtpunt komen, gaat Nestor even weg om te kijken of ie dieren kan spotten, terwijl wij van het uitzicht genieten. Al snel krijgen we gezelschap van een ander stel... als die weggaat, komen de volgende.... en als wij weggaan, komen de volgende alweer. Als het hier zo druk is, wil ik geloof ik niet in Périnet zijn.
We lopen verder en Nestor klaagt een beetje over een andere gids... en maar kletsen de hele tijd, vragen ze aan mij waar de beesten zitten, gaan ze niet zelf spotten. De wandeling is echt heel mooi. Even later zien we de eerste dieren... Nestor denkt dat het Indri's zijn... ze zitten echt heel hoog in de boom... de één lijkt wel helemaal wit... Nestor is in verwarring, want dat kan geen Indri zijn... ik probeer nog een geintje te maken dat het een verdwaalde silky sifaka is, maar dat komt niet aan. Terwijl ik met mijn camera naar ze kijk, lijken het mij Black and white ruffed lemuren... en dat blijken het ook te zijn. Wauw, leuk. Deze zijn niet vaak te zien in het wild. Wel in de dierentuin of in private reserves, waar ze vaak gevoerd worden. Ze blijven maar zitten, het is lastig ze goed te zien. We besluiten verder te lopen en dan later terug te komen. Nestor hoort dat er Diademed sifaka's zijn gesignaleerd... we lopen snel door kleine paadjes, door de struiken naar de plek waar ze zijn. Daar zijn we niet de enige. De sfeer is prettig. We wijzen elkaar de beste posities om foto's te maken (uiteraard na eerst zelf foto's te hebben gemaakt) en we wisselen elkaar af. Een eind verder zijn namelijk ook Indri's gesignaleerd. Hoewel de dieren hoog in de boom zitten, kan je ze redelijk goed zien. Foto's maken is echter een crime, want de licht condities zijn slecht, zitten vaak takken/bladeren voor en ze kijken vaak de andere kant op. Nadat we een tijd bij de sifaka's hebben gestaan, lopen we door naar de Indri. Nog even verder klimmen. Op de terugweg kijken we nog even bij de sifaka's, eentje heeft een kleinje bij zich, echt leuk!
Terwijl we ons weer verder door de struiken begeven, zien we dat er black and white ruffed lemuren actief zijn. Ook daar is het weer druk met andere mensen.
Als we uiteindelijk weer richting parkeerplaats gaan, kunnen we toch wel spreken over een zeer succesvolle wandeling. We realiseren ons dat dit niet altijd zo is, maar de beschrijving in de reisgidsen vind ik wat overdreven. Het is een park dat wat lastig is om te bereiken... de wandeling is op sommige plekken pittig, maar dat is in Périnet niet anders, dit is zeker geen moeilijkheidgraad Marojejy. De parkeerplaats staat vol met een stuk of acht 4WD's, dat valt nog wel mee, maar op zo'n circuit als deze en met het spotten van dieren, kom je iedereen wel tegen en dan lijkt het veel. En in vergelijking met afgelopen weken, is dit voor ons ook veel.
We rijden terug en stoppen bij het circuit van de waterval. Dit is een gemakkelijke maar leuke en mooie wandeling. Het park hier is echt schitterend!

We rijden terug naar Andasibe. Marc wil graag nog even stoppen bij het postkantoor. Het is een oud frans gebouwtje naast de spoorlijn naar Tana. Het gaat net open. We gaan naar binnen. Het is alsof je terug in de tijd gaat. Eén man runt het. Hij schrijft alles met de hand op. Als we een kaart kopen om te versturen, komt er een pot lijm en een kwastje tevoorschijn waarmee hij de postzegels op de kaart plakt. De kaart stempelt ie direct met de hand. Ik zie ook nog setjes postzegels liggen in een mooi bewaarmapje. Het zijn zegels van lemuren, inclusief een eerste dag zegel met bijbehorend stempel. Ik vind het leuk dat het net de dieren zijn die bijzonder voor onze reis zijn, de silky sifaka, de diademed sifaka, de coquerel sifaka, de black and white ruffed lemur, de indri, de santford brown lemur en de red bellied lemur (die ik graag nog een keer in het wild wilde zien). Ook staat er nog een rij postbussen, genummerd van 1 tot een stuk of 30, 40.

's Middags rijden we weer terug naar de Vakona forest lodge om naar het lemuren eiland te gaan. In de auto zegt Dama.... je raadt nooit wie ik net tegenkwam, Laza... onze gids van vorig jaar. Marc had hem tijdens de lunch ook gezien. Hij is nu gids van een groep van 26 turken. Turkish Airlines is sinds kort op Madagascar gaan vliegen, waardoor het tourisme van de turken richting Madagascar is toegenomen. Echt leuk dat we Laza nog gaan ontmoeten. Hij is ook met zijn groep naar het lemuren eiland, waar we hem dan ook prompt tegenkomen. We maken de afspraak dIe avond nog wat langer te praten. Dama blijft achter bij Laza en wij stappen in een kano om ons door een begeleider rond te laten varen. De lemuren die op het eiland (of beter gezegd eilanden) zitten, waren vroeger huisdieren en hebben hier een nieuw leven gekregen. Ze zijn half tam en krijgen bananen van de touristen die de begeleiders bij zich hebben. We stoppen bij het eerste eiland. Hier zitten de common brown lemuren en de black and white ruffed lemuren al op ons te wachten. De bruine lemuren springen meteen op de boot, de zwart witte zijn wat afwachtender. Op het volgende eiland zitten weer bruine en zwart witte lemuren. Het is grappig dat ze zo dichtbij komen. Het laatste eiland waar we naar toe varen daar leven ringstaart maki's. Deze hebben we deze vakantie nog niet eerder gezien. Er zit er eentje op het standje en als onze begeleider ze roept, dan komen de anderen aangesprongen. Er is er één bij met een kleintje op haar buik. Ze springt net zo hard als de anderen, alsof ze geen kleintje heeft, ongelooflijk! De maki's klimmen ook op de boot... op een gegeven moment zitten er wel drie op Marc zijn schouder en hoofd en dat terwijl ie het eigenlijk maar niets vindt.

De Vakona lodge heeft ook nog een krokodillen farm, wat eigenlijk een soort kleine dierentuin is. Hier zijn we ook naar toe geweest. Ze hebben een groot stuk water met wel 38 krokodillen. Naast krokodillen hebben ze nog eenden, parelhoenders, een paar kameleons, een fossa (die vind ik wel zielig, die had zo'n kleine kooi) en een grond boa. Het is mooi opgezet, maar ik heb er wel mijn vraagtekens bij.

's Avonds eten we met Dama bij het restaurant aan de overkant van de weg. Hij begint steeds losser te worden en drinkt zowaar bier, terwijl ie hier anders altijd wat terughoudender mee is, want hij moet de volgende dag nog rijden... We laten de foto's nog zien van de dagen dat ie er niet bij was en hebben een gezellige laatste avond. Ook Laza komt nog binnen. Hij is naar de bar geweest een eind verderop en komt nu met zijn groep hier ook eten. We halen nog wat herinneringen op, totdat hij plots wegmoet. Een vriend/collega van Dama en hem heeft een ongeluk gehad en is van de weg geraakt. Hij en Dama gaan er naar toe in onze 4WD. Beide hebben wel iets teveel op. Later horen we dat hij van de weg is geraakt omdat ie een vrachtauto wilde inhalen en toen moest uitwijken omdat er ook een vrachtwagen van de andere kant kwam. Waarschijnlijk voor een bocht ingehaald. Zelf heeft ie gelukkig niet, zijn auto heeft wel vier lekke banden. Er gebeuren veel ongelukken op deze weg... gisteren hebben we er ook al verschillende gezien.







 

Foto’s